NAJBARDZIEJ PERWERSYJNE FILMY W HISTORII KINA. Fetyszyzm, brutalność, bluźnierstwo

NOCNY PORTIER (1974)

Często eksploatowanym źródłem sadomasochistycznej erotyki w filmie jest nazizm. W dziele Liliany Cavani główny bohater Max, były oficer SS, pracuje jako nocny portier w eleganckim hotelu. Pewnego wieczoru w tłumie gości rozpoznaje Lucię, byłą więźniarkę obozu koncentracyjnego, jego seksualną niewolnicę. Mężczyzna wraca wspomnieniami do obozowej przeszłości, kiedy to filmuje bezbronną i nagą Lucię w tłumie więźniów, ubiera ją w dziecięce przebrania, by móc molestować swą małą dziewczynkę, podziwia, jak tańczy przed nim topless w długich czarnych rękawicach. Max oraz Lucia, nęceni traumą przeszłości, odtwarzają swój sadomasochistyczny związek z przeszłości. Wracają do układu pan-niewolnik. Ból oraz rozkosz płynące z ich  romansu były tak intensywnymi doznaniami zmysłowymi, iż w powojennej rzeczywistości nic nie może się z nimi równać. Dlatego para przywołuje w hotelowych pokojach dawne chwile tortur oraz czułości. Dodatkowo role niespodziewanie się odwracają. Teraz to Lucia przybiera postać dominującego nazisty, a Max chętnie i pokornie przyjmuje karę w poczuciu winy za to, co uczynił kochance w przeszłości. Całuje rany na ramieniu kobiety, które sam niegdyś jej zadał. Poddaje się torturom, które Lucia sama musiała znosić. Rozbija ona butelkę perfum i każe mężczyźnie stanąć bosą stopą na potłuczonym szkle.

W odpowiedzi na Nocnego portiera Cavani była chwalona za odwagę, ale i krytykowana za ukazanie przemocy seksualnej w kontekście nazistowskiej zbrodni. Włoska reżyserka została jednak oczyszczona z zarzutów, gdy tak szanowani twórcy kina jak Luchino Visconti czy Bernardo Bertolucci stanęli w jej obronie.

MAITRESSE (1975)

Przed Pięćdziesięcioma twarzami Greya pojawiało się wiele filmów zgłębiających najciemniejsze zakamarki ludzkiej fantazji, pełne bólu, przemocy oraz obcisłych skórzanych kostiumów. Jedną z pierwszych ikon kobiecego masochizmu stała się postać Marlene Dietrich z filmu Imperatorowa z 1934 roku, wyposażona w zmysłowe białe futro oraz kąsający bicz. W filmie Maitresse zaś dominę charakteryzują czarne skórzane spodnie, futrzany szal oraz peruka Louise Brooks.

W filmie Barbeta Schroedera Olivier odkrywa komnatę tortur Arien, która okazuje się być profesjonalną dominatrix – kobietą dominującą podczas praktyk seksualnych BDSM. Gdy ta prosi go o asystowanie podczas swojej pracy, mężczyzna zostaje wplątany w niebezpieczną grę. Kochankowie rozpoczynają bitwę, która ma wykazać, kto z nich jest bardziej dominującym sadystą. Podnietą dla bohaterów staje się stale narastająca przemoc. Mężczyźnie udaje się na oczach zazdrosnej rywalki złoić skórzanym pasem kobiece pośladki, jednak to ona ma nad nim większą przewagę. Gasi papierosa na jego dłoni, przekłuwa mu sutki igłami oraz przybija jego penisa do deski. W końcu parze udaje się osiągnąć orgiastyczną równowagę sił. Kobieta oraz mężczyzna uprawiają seks za kierownicą pędzącego samochodu. Ona kieruje pojazdem, on naciska pedał gazu. Schroder w swoim filmie bada skutki seksualnej deprawacji, która w swojej żarliwości potrafi być  śmiertelna. 

SALÒ,CZYLI 120 DNI SODOMY (1975)

Salò Piera Paolo Pasoliniego, wraz z Cannibal Holocaust Ruggero Deodato, zapracowali na miano najbardziej odrażających oraz drastycznych filmów w historii kina. Dzieło włoskiego reżysera jest wyjątkowo kontrowersyjne ze względu na drastyczne sceny, obsceniczne ujęcia, naturalistyczne ukazanie sadyzmu, przemocy i całego wachlarza seksualnych dewiacji,  tym samym zakazany w wielu krajach. Oparty został na dziele 120 dni Sodomy, czyli szkoła libertynizmu wspomnianego wcześniej Markiza de Sade, który opisuje w niej sodomię czterech bogatych libertynów, oddających się w  towarzystwie 42 osób niczym nieskrępowanym orgiom seksualnym.

Film Pasoliniego zaś koncentruje się na czterech skorumpowanych faszystowskich libertynach. Po upadku Benita Mussoliniego podczas II wojny światowej dokonują porwań młodych chłopców i dziewczyn. Ofiary są zabierane do pałacu w pobliżu Salò, miasteczka na północy Włoch, gdzie są przedmiotami makabrycznych tortur fizycznych i psychicznych na tle seksualnym. Zwierzęco upodleni, zakuci w kajdany, prowadzeni na smyczy. Okrucieństwo oraz pragnienie znęcania się nad ciałem ukazuje scena bezczeszczenia świętości małżeństwa, w której to faszyści uprawiają sodomię z parą nowożeńców, wykorzystując ich analnie. Najbardziej znanym obrazem filmu jest jednak fragment jedzenia przez więźniów ludzkich ekskrementów. Ukazując bohaterów okaleczonych i poddawanych nieludzkim torturom Salò słusznie zasłużyło na miano odrażającego. Mimo wszystko doczekało się kilku słów pochwały ze strony historyków i krytyków, którzy traktują film jako dzieło głęboko artystyczne oraz takie, które dogłębnie analizuje umysł oprawcy, istotę faszyzmu oraz perwersji seksualnej.