search
REKLAMA
Biografie ludzi filmu

KINO EUROPEJSKIE: Krzysztof Kieślowski

Magdalena Skorus

1 stycznia 2012

REKLAMA

Pomimo wielkiej popularności Kieślowski pozostawał osobą tajemniczą. Dziennikarze często narzekali na brak komunikatywności ze strony reżysera, który wydawał się oschły i zamknięty w sobie. Tylko przyjaciele mogli namówić go na zwierzenia przed kamerą – np. I’m So-So w reżyserii Krzysztofa Wierzbickiego. W latach 90. Kieślowski często podróżował, ale nie czuł się obywatelem świata. W Ameryce czuł się obco: ” jest tam za dużo ludzi, wydarzenia dzieją się zbyt szybko, po ulicach jeździ za dużo samochodów i wszędzie obowiązuje zakaz palenia”. Atrybut Kieślowskiego, papieros, zniknął dopiero na prośbę córki. Wcześniejsze biadolenie lekarzy na temat swojego nałogu i fatalnego trybu życia konsekwentnie zbywał milczeniem. W ciągu ostatnich dwóch lat życia zdążył opracować z Krzysztofem Piesiewiczem treść trylogii filmowej “Niebo, piekło, czyściec”.

Każdy człowiek chce zmieniać świat, kiedy zaczyna cokolwiek robić. Ja chyba nie liczyłem na to, że można zmieniać świat w dosłownym tego słowa znaczeniu. Myślałem, że uda się ten świat opisać“.

  • 1962 – ukończenie Liceum Technik Teatralnych.
    Praca w warszawskim Teatrze Współczesnym na stanowisku garderobianego
  • 1964-1968 – studia w Łódzkiej Szkole Filmowej
  • 1968-1983 – związany z Wytwórnią Filmów Fabularnych w Warszawie
  • 1977 – zostaje członkiem Zespołu Filmowego TOR
  • 1978 – 1981 – wiceprezes Stowarzyszenia Filmowców Polskich
  • 1979 – 1982 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Katowicach
  • 1984 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Berlinie Zachodnim
  • 1985 (1988, 1992) – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Szwajcarii
  • 1988 – wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Helsinkach
  • 1990 – zostaje członkiem honorowym Brytyjskiego Instytutu Filmowego
    za “wybitny wkład do kultury ruchomego obrazu”.
  • 1993 – otrzymuje Order Literatury i Sztuki ministra kultury Francji
  • 1993 – 1996 wykłada reżyserię i scenopisarstwo na uczelni w Łodzi
  • 1994 – publicznie zapowiada odejście od reżyserii
  • 1995 – zostaje członkiem Amerykańskiej Akademii Filmowej
  • 1996 – umiera po operacji serca i długotrwałej chorobie

  • 2000 – nagroda specjalna Amerykańskiego Stowarzyszenia Krytyków Filmowych
    NSFC za wybitne dokonania w filmie zagranicznym
  • 1994 – Trzy Kolory: Czerwony – nominacja do Oskara za scenariusz oryginalny i reżyserię;
    a także za zdjęcia dla Piotra Sobocińskiego.
  • 1994 – Trzy Kolory: Biały – Srebrny Niedźwiedź na Festiwalu w Berlinie za reżyserię.
  • 1993 – Trzy Kolory: Niebieski – Złoty Lew na Festiwalu w Wenecji.
  • 1991 – Podwójne życie Weroniki – Nagroda Jury Ekumenicznego na Festiwalu w Cannes.
  • 1990 – Dekalog – Złoty Ekran przyznany za reżyserię; Srebrna Taśma – nagroda Stowarzyszenia
    Włoskiej Krytyki Filmowej za najlepszy film zagraniczny prezentowany we Włoszech.
  • 1988 – Krótki film o miłości (Dekalog) – Grand Prix za najlepszy film i nagroda za scenariusz
    na Festiwalu w Gdyni; Nagroda Specjalna Jury na Festiwalu w San Sebastian.
  • 1988 – Krótki film o zabijaniu (Dekalog) – Nagroda Jury na Festiwalu w Cannes;
    Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdyni. Europejska Nagroda Filmowa “Felix”.
  • 1981 – Przypadek – (1987) Nagroda Stowarzyszenia Filmowców Radzieckich
    na Festiwalu w Moskwie; nagroda za scenariusz na Festiwalu w Gdańsku.
  • 1980 – Amator – nagroda Międzynarodowego Jury Ewangelicznego na Festiwalu w Berlinie;
    Grand Prix “Złoty Hugo” na Festiwalu w Chicago.
  • 1979 – Amator – Grand Prix za najlepszy film na Festiwalu w Gdańsku
  • 1975 – Personel – Grand Prix i Międzynarodowa Katolicka Nagroda Filmowa na Festiwalu
    w Mannheim; Nagroda im. Andrzeja Munka, przyznawana przez PWSFTviT w Łodzi.

REKLAMA